Ζωή χωρίς συνείδηση

Ύπαρξη χωρίς παρελθόν και μέλλον είναι δυνατό να φτιάξει μια δρώσα μνήμη χωρίς ανάμνηση της απόκτησής της, απλά ξέρει.

Κάτι που μοιάζει με την αυθόρμητη αποφυγή της φωτιάς ή της ισχυρής λάμψης.
Δεν γνωρίζουμε πότε ξεκίνησε αυτή η μνήμη αλλά μια χαρά τη χρησιμοποιούμε.
Κάπως έτσι φτάνουμε η δράση να είναι και δικαιολόγηση, να είναι και απόδειξη χωρίς να διαμορφώνει μια βάση θεωρητικών αποδείξεων που έτσι κι αλλιώς είναι αξιωματική.
Ένας υπερτροφικός εγκέφαλος δεν είναι σίγουρο ότι επιβιώνει μέσα στα πράγματα.
Αυτό συμβαίνει γιατί τα πράγματα δεν ακολουθούν την ελλειπτική ορθολογική πορεία που ο εγκεφαλικός αξιωματικός τρόπος έχει αποδεχτεί σαν αληθινή.
Η ανθρωπότητα δεν επέζησε λόγω ορθολογισμού αλλά λόγω της αυθόρμητης επιλογής, μέσα από άπειρες δοκιμές και δοκιμασίες, κάτι που εξακολουθεί να κάνει σε μεγάλο βαθμό ακόμα και σήμερα στη καθημερινότητά της.
Γι αυτό πρέπει να γεμίζουμε εμπειρίες ώστε να ευνοούμε τη δημιουργία της δρώσας μνήμης που δεν χρειάζεται τη βιβλιοθήκη του Βατικανού ούτε τα μικροτσίπ της Microsoft για να αντιμετωπίσει τα χωροχρονικά γεγονότα που συναντά.
Υποθέτω πως έτσι ο εγκέφαλός μας θα αξιοποιήσει περισσότερο από το 10 τοις εκατό που αξιοποιεί σήμερα με μεγάλο κόπο και τεράστια παθητική μνήμη ώστε μετά τα εικοσιπέντε ένας μαθηματικός να είναι τελειωμένος από άποψη έρευνας.
Φανταστείτε παιδιά να περπατάνε σε χώρους και να βλέπουν, να ακούνε, να μυρίζουν, να γεύονται, να ακουμπάνε και παιδιά καθηλωμένα στα θρανία να ακούνε την αυθεντία να αναλύει και αυτά να κρατούν σημειώσεις για να απαντήσουν σε ερωτήματα που ήδη υπάρχουν στις σημειώσεις.
Αριστεύει λοιπόν η παθητική μνήμη και η επιμελής στάση.
Έλα να ζήσεις μετά στην πραγματικότητα με αυτά τα δεδομένα.
Και όμως αυτά ζητάμε κυρίαρχα από τα παιδιά μας όπως ζητάμε το τυπικό άριστα από κάποιον καθηγητή που μπορεί να εκτελέσει τη δρώσα μνήμη του παιδιού μας για πάντα.
Απαντήστε μου με ειλικρίνεια, ποιός δάσκαλος έμεινε μέσα μας και τον κουβαλάμε μαζί μας;
α) ο άκαμπτος φορέας της γνώσης του ορθού λόγου;
β) ο ζωντανός καθημερινός δρων άνθρωπος με τις ανασφάλειες, τα προβλήματα και την τόλμη να παίρνει αυθόρμητα αποφάσεις;
Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσετε την απάντησή σας.
Ο γοτθικός τρόπος μας επιβάλλεται στην αρχή, μας εντυπωσιάζει, μας δημιουργεί δέος αλλά κάθε πραγματικός άνθρωπος ή ασφυκτιά και απομακρύνεται ή αφομοιώνεται, αποστειρώνεται και τελικά απολιθώνεται στην μαθηματική τελειότητα των τούβλων της δομής.
Το να προσπαθούμε να εντάξουμε τον άνθρωπο στο πλαίσιο του ορθού λόγου μοιάζει με προσπάθεια δημιουργίας μιας εξίσωσης που να εκφράζει τη ζωή ή για άλλους μια εξίσωση που να εκφράζει το θεό.
Αν νιώθουμε έτσι τότε μην ξεχνάμε ότι από κάποιο αξίωμα πορευόμαστε.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή.
Η απάντηση στο ερώτημα ποιος υπήρξε πρώτα, η κότα ή το αυγό είναι ότι η φύση δεν ενδιαφέρεται για το χρόνο, η δρώσα μνήμη δέχεται την ύπαρξη της κότας και του αυγού.
Παρελθόν και μέλλον είναι ένα εύρημα για να μας ανακουφίσει από την αδυναμία μας να υπάρχουμε κάθε φορά καινούριοι, περίεργοι, ζωντανοί.
Σέβομαι την ινσουλίνη και το ζάχαρο αλλά δεν φιλοδοξώ να φτάσω στην αθανασία.
Μ’ αρέσει να έχω τέλος αρκεί να φτάσω σε αυτό ζωντανός!
Τι να την κάνεις 2G μνήμη αν δεν έχεις σκληρό να πάρεις;
Ποιός είπε ότι δεν έχω σκληρό, απλά δεν κρατάω ημερολόγιο όταν εισάγω δεδομένα.
Είναι σαν να υπήρχαν πάντα.
Το μονοπάτι της ύπαρξης έχει παράξενα μαθηματικά, έχει ασυνέχειες, δεν καταλαβαίνει από γραμμικότητες, έχει κρίσιμα στάσιμα και ρευστές συναρτήσεις.
Έχει καμπυλότητες που δεν χαρακτηρίζονται κυρτές ή κοίλες και δεν δίνει σημασία στο πεπερασμένο ή το άπειρο γιατι απλά έτσι είναι!
Από το να το χειραγωγούμε, να το ακρωτηριάζουμε και να το ξεραίνουμε για να το αγγίξουμε καλύτερα να προσπαθούμε να το καταλάβουμε έτσι απλά και τότε δεν θα το καταλάβουμε αλλά θα είμαστε το μονοπάτι της ύπαρξης!!!



Χάρης Αρώνης