25/12/10

Χριστούγεννα στο Εργαστήριο

Μάθημα μαγειρικής
Εύκολα γλυκά με κρέμα και σοκολάτα!
ή
Γιορτή Χριστουγεννιάτικη ανά τμήμα στο εργαστήριο Φ.Ε.:

Υλικά: 
Μπισκότα για τρίψιμο, δύο μεγάλα κουτιά με κρέμα σοκολάτα και κρέμα γιαούρτι-λεμόνι, τρούφα σοκολάτα, ποτηράκια, κουταλάκια, χαμηλή χριστουγεννιάτικη μουσική.

Η καθηγήτρια διδάσκει:

 
Μαθήτριες και μαθητές παρακολουθούν με ασυνήθιστα (για διδακτική διαδικασία) μεγάλο ενδιαφέρον:



Και με μεγάλη προθυμία και επιδεξιότητα παρασκευάζουν -και καταναλώνουν φυσικά - οι ίδιοι τα γλυκά:




Χρόνια πολλά!

Ιδέα και πραγματοποίηση: Εύα Δημητρόγλου, 1ο ΓΕΛ Αγ. Δημητρίου




4/12/10

Σκέψη, γνώση, επιστήμη

 
Αποσπάσματα από ομιλία του Bourdieu (‘Μάθημα πάνω στο μάθημα’, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 2001). Εδώ αναφέρονται σκέψεις, ιδέες και απόψεις ενός κοινωνιολόγου που εμπλουτίζουν τις δικές μας απόψεις περί μαθήματος, επιστήμης κ.λ.π.

............................................................................................................

Μάθημα και αυτο-ανάλυση

‘Θα έπρεπε να μπορεί κάποιος να κάνει ένα μάθημα, έστω και το ενακτήριο, χωρίς να αναρωτιέται με ποιο δικαίωμα το κάνει. Ο θεσμός είναι παρών για να απομακρύνει αυτό το ερώτημα, καθώς και η αγωνία συνδεδεμένη με την αυθαιρεσία, που εμφανίζεται σε κάθε ξεκίνημα...’

‘Παραβολή ή παράδειγμα, το μάθημα για το μάθημα, λόγος που αντανακλάται αυτός ο ίδιος στην πράξη της ομιλίας, θα είχε τουλάχιστον ως αρετή να θυμίζει μια από τις βασικότερες ιδιότητες της κοινωνιολογίας, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι: όλες οι προτάσεις, που διατυπώνει αυτή η επιστήμη, μπορούν και πρέπει να εφαρμόζονται στο υποκείμενο που ασκεί την επιστήμη. Όταν ακριβώς ο κοινωνιολόγος δεν γνωρίζει να εισαγάγει αυτήν την απόσταση, που αντικειμενοποιεί, επομένως είναι κριτική, δικαιώνει όσους βλέπουν σ’ αυτόν ένα είδος τρομοκράτη-ανακριτή, που μπορεί να διαπράξει όλες τις ενέργειες μιας συμβολικής αστυνομίας...’


Σκέψη

‘Αν η κοινωνιολογία του εκπαιδευτικού συστήματος και του κόσμου της διανόησης μου φαίνεται θεμελιώδης, αυτό συμβαίνει, γιατί συμβάλλει, επίσης, στη γνώση του υποκείμενου της γνώσης, αφού μας εισάγει πιο άμεσα από κάθε ανακλαστική ανάλυση στις κατηγορίες σκέψης που, χωρίς να έχουν γίνει συνειδητές, οριοθετούν το νοητό και προκαθορίζουν τη σκέψη: ας αρκεστούμε να θυμηθούμε το σύνολο των υπονοουμένων, των επικρίσεων και των κενών, που κάθε επιτυχής εκπαίδευση μας κάνει να δεχόμαστε και να αγνοούμε, χαράζοντας το μαγικό κύκλο της ανεπαρκούς επάρκειας, στον οποίο τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ελίτ κλείνουν τους εκλεκτούς τους...’
‘Η σκέψη, όταν σχετιζεται με το πεδίο, απαιτεί την πλήρη ανατροπή της συνήθους άποψης του κοινωνικού κόσμου, που συνδέεται με τα μόνα ορατά πράγματα: με το άτομο, ens realissimum (ον απόλυτα πραγματικό), με το οποίο μας δένει ένα είδος πρωταρχικού ιδεολογικού συμφέροντος, με την ομάδα που φαινομενικά προσδιορίζεται μόνο με τις σχέσεις, πρόσκαιρες ή μόνιμες, παράτυπες ή θεσμοποιμένες, ανάμεσα στα μέλη της και μάλιστα με σχέσεις νοούμενες ως αλληλεπιδράσεις, δηλαδή ως σχέσεις διυποκειμενικές που όντως πραγατοποιήθηκαν.


Πράγματι, όπως η Νευτώνεια θεωρία της παγκόσμιας έλξης δεν μπορούσε να διατυπωθεί παρά μόνο με ρήξη προς τον Καρτεσιανό ρεαλισμό που δεν ήθελε να αναγνωρίσει κανένα άλλο τρόπο φυσικής ενέργειας εκτός από την κρούση, την άμεση επαφή, με τον ιδιο τρόπο η έννοια του πεδίου προϋποθέτει τη ρήξη με τη ρεαλιστική αναπαράσταση, που οδηγεί να υπαχθεί το αποτέλεσμα του μέσου στο αποτέλεσμα της άμεσης δράσης, της πραγματοποιούμενης σε μια αλληλεπίδραση. Η δομή των συστατικών σχέσεων του χώρου του πεδίου είναι αυτή που επιβάλλει τη μορφή, την οποία μπορούν να περιβληθούν οι ορατές σχέσεις αλληλεπίδρασης και το ίδιο το περιεχόμενο της εμπειρίας που μπορούν να έχουν οι φορείς....’


Επιστήμη

‘Η επιστήμη ενυσχύεται κάθε φορά, που ενισχύεται η επιστημονική κριτική, δηλαδή αδιασπάστως η επιστημονική ποιότητα του διαθέσιμου οπλισμού και η ανάγκη, για να θριαμβεύσει επιστημολογικά, να χρησιμοποιεί τα όπλα της επιστήμης και μόνον αυτά. Το επιστημονικό πεδίο είναι πράγματι ένα πεδίο αγώνων, όπως κάθε άλλο, στο οποίο όμως η κριτική κλίση, υποκινημένη από το συναγωνισμό, έχει κάποια πιθανότητα να ικανοποιείται, μόνο αν επιστρατεύσει τα συσσωρευμένα επιστημονικά μέσα. Όσο πιο προωθημένη είναι κάποια επιστήμη, άρα προικισμένη με σημαντική συλλογική κτήση, τόσο πιο πολύ η συμμετοχή στην επιστημονική πάλη προϋποθέτει την κατοχή σημαντικού επιστημονικού κεφαλαίου. Επομένως οι επιστημονικές επαναστάσεις δεν είναι πια το έργο των στερημένων αλλά των περισσότερο επιστημονικά προικισμένων. Αυτοί οι απλοί νόμοι επιτρέπουν να κατανοήσουμε ότι κοινωνικά προϊόντα διιστορικά, δηλαδή σχετικώς ανεξάρτητα από τις κοινωνικές συνθήκες παραγωγής τους, όπως είναι οι επιστημονικές αλήθειες, έχουν την δυνατότητα να αναδύονται από την ιστορικότητα ενός μοναδικού κοινωνικού σχήματος, από ένα κοινωνικό δηλαδή πεδίο, παρόμοιο με εκείνο της φυσικής ή της βιολογίας σήμερα...’
Μπορεί το εκπαιδευτικό θέμα να είναι τεράστιο και πολύπλοκο και η αντιμετώπισή του να απαιτεί κυρίως πολιτική βούληση. Όμως, ευθύνη υπάρχει σε πολλά επίπεδα.
Μια από τις ευθύνες των εκπαιδευτικών λοιπόν, είναι να παρεμβαίνουν στο βαθμό που μπορούν στην διαδικασία.
Οι εκπαιδευτικοί έχουμε εκ των πραγμάτων κάποιο - μικρό έστω - βαθμό αυτονομίας. Ας την εκμεταλλευτούμε.